“Spierpijn en Pizza’s” lees het 2e blog van Anouk van Noord
Daar ben ik weer. Inmiddels ben ik al bijna zes weken in Amerika. In de eerste anderhalve week hoefde ik nog niet naar school en heb ik plekken gezien in de staat waar ik tijdens het schooljaar geen tijd voor had.
Ik zit in Colorado, daar zijn de Rocky Mountains waar we ongeveer 8 uur doorheen hebben gereden. Daarna hebben we een aantal National Parks en monumenten bezocht. In deze periode heb ik ook een aantal echt Amerikaanse dingen mee gemaakt. Zo ging ik schieten met pistolen en heb ik in een aantal echte Amerikaanse restaurants gegeten, daar waar de koffie constant bijgevuld wordt. Ook heb ik een stuk gehiked in de “Rocky Mountains”.
Dorm Room
Na de anderhalve week begon het sport/studentenleven voor mij op 5 augustus. Ik kreeg de sleutel naar mijn kamer “dorm room” waarna ik mijn spullen in mijn kamer kwijt kon en deze kon gaan reorganiseren. Een aantal uur later kwam mijn kamergenootje met haar ouders, en konden we bepalen hoe we onze kamer gaan indelen. Mijn kamergenootje van dit jaar was ook uiteindelijk mijn kamergenootje van vorig jaar. De eerste paar weken van vorig jaar had ik een ander kamergenootje, namelijk het Franse meisje uit mijn team. Dat ging niet helemaal goed samen, en toen ben ik geswitched naar mijn huidig kamergenootje. Vorig jaar waren we dus al bijna het hele jaar samen. Dus ik ga ervan uit dat het dit jaar weer heel erg leuk wordt. Vorig jaar zaten we wel in een ander gebouw, met gezamenlijke douches en wc’s. Nu zitten we in een (mooier) gebouw dat bestaat uit 6 kleine gebouwtjes, met elk 16 kamers. Mijn roommate en ik hebben ook nog eens de luxere kamer van deze gebouwen. Wij hoeven namelijk niet onze badkamer te delen, zoals de meeste andere kamers dat wel moeten doen. In dit gebouw geldt dat elke twee kamers ieder een eigen wasbak hebben, maar wel een wc en een douche moeten delen. Dit wordt ook wel “suitmates” genoemd. Per 3 gebouwen zijn er 3 wasmachines en 3 drogers.
Eerste ontmoeting
’s Avonds hadden we de ontmoeting met het team. Er waren in totaal 7 terugkerende meiden (Sophomores) en 12 meiden die nieuw waren, de Freshman’s. Onder de nieuwe meiden was er een meisje uit Brazilië en een meisje uit Kroatië/Italië. Een Nederlandse volleyballer/ster zou zeggen: “19 meiden in 1 team is toch veel te veel?”. Ja 19 is veel, maar je hebt ze echt allemaal nodig. In Nederland duurt het volleybal seizoen van september tot april, en worden er ongeveer 20 wedstrijden gespeeld.
In de NJCAA competition, waar ik in Region IX speel worden er wel meer dan 33 wedstrijden gespeeld in een periode van 3 maanden! Soms hebben we wel 6 wedstrijden in 8 dagen. Met zoveel wedstrijden kan het natuurlijk gebeuren dat er meiden geblesseerd raken, maar ook de betere spelers die heel veel spelen krijgen ook rust tijdens de wat “makkelijkere” wedstrijden. Daarnaast hebben wij ook 15 wissels per set, dat in plaats van 6 wissels in de Nederlandse competitie.
Pre-season
Op maandag 6 augustus begon het dan, pre-season. Dat betekent 2 keer per dag 3 uur trainen, ook wel “two-a-days” genoemd hier. Deze dagen zijn er voor bedoeld om het team zo snel mogelijk op elkaar in te laten spelen. Het seizoen begint immers al 2 weken later. Op de woensdagen hadden we teambuilding oefeningen met onder andere water spelletjes en blinddoeken. Het t-shirt dat we niet hadden gekregen is een shirt met “though” er op. Aan het einde van het afgelopen “spring-season” moesten de meiden die terug gingen komen een aantal testen doen, zoals een maximale squad, hang-clean en benchpress, maar ook sprintjes, en de spronghoogte werd gemeten. Om onze tough shirts te verdienen moesten wij, de “returners”, de testen opnieuw doen en een betere score halen. Als we allemaal verbetering hadden, kreeg het hele team de shirts. Als een van de meiden minder presteerde, moest het hele team een circuit doen. Het testen duurden in totaal 3 dagen, omdat het verspreid werd. Op vrijdag kwamen de resultaten, en op een speelster na had iedereen het gehaald. Dit betekende dat we het hele circuit moesten doen. Het circuit bestond o.a. uit het op en neer rennen van de trappen van de tribune, maar ook sprintjes, burpees en squats. We kregen 35 minuten voor het hele circuit, uiteindelijk kwam de laatste met 30 minuten over de lijn en hadden we dus eindelijk onze shirts verdiend.
Pre-season is zwaar, iedereen heeft spierpijn in een plek waarvan niemand wist dat ze daar überhaupt wel spieren hadden. Het was ook niet vreemd dat na 1 week al een speelster afhaakte. Toen bestond ons team nog maar uit 18. Daarnaast is er nog een speelster die door haar enkel was gegaan en andere speelster met een vervelende schouderblessure. Ondanks dat deze twee niet kunnen spelen, mogen ze wel met ons meereizen, wat natuurlijk wel heel leuk is. Maar uiteindelijk waren we nog maar met 16 speelster die echt konden spelen in de wedstrijden.
Tijdens deze twee weken is het de bedoeling dat je bijna alles samen doet, we gaan nog net niet met elkaar de wc in. Een ander onderdeel van de two-a-days is een ijsbad, waar we allemaal in moeten. IJs is sowieso een groot onderdeel van training in Amerika. Na elke training en wedstrijd heeft bijna iedereen een zak met ijs, letterlijk ijsklontjes in een doorzichtige plastic zak, die ze dan met folie op bijvoorbeeld knieën of schouders doen.
Aan het einde van pre-season hadden we een klein eendaags toernooitje (2 sets) tegen een aantal andere universiteiten, gelukkig wonnen we alle sets en met deze overwinningen kwam ook een eind aan de “two-a-days” en daarmee het einde van het niet kunnen lopen vanwege de spierpijn 🙂
Een Amerikaanse volleybal wedstrijd
Op de eerste dinsdag van de eerste schoolweek hadden wij al meteen onze eerste wedstrijd. Het was ongeveer 3 uur rijden. De wedstrijd hadden we gewonnen. Onze coaches hadden pizza besteld die na/tijdens de wedstrijd geleverd werd, waarna we na onze wedstrijd meteen met pizza en al de bus in konden voor de terugreis.
Het weekend hadden we een toernooi. Omdat de afstanden allemaal ver van elkaar af liggen, organiseren scholen vaak een toernooi waarbij 6 teams 2 dagen lang twee wedstrijden per dag spelen. Vorig jaar toen ik hier kwam, was het toch een grote schok vanwege het aantal wedstrijden dat er gespeeld werd. In Nederland speelde ik in 3 teams, dus ik was wel gewend om 3 wedstrijden per week te spelen en soms ook 2 op een dag. Maar 4 in 2 dagen was toch echt nog een grote stap verder. Dit jaar ben ik het wel een beetje gewend en is het zelfs vreemd als we in het weekend maar op één dag hoeven te spelen.
Historische wedstrijd
Inmiddels hebben we al 12 (!) wedstrijden gespeeld en daarvan hebben we er 11 gewonnen en pas 1 verloren (van de nummer 16 geranked team in het land).
Afgelopen week hadden we onze wedstrijd tegen Laramie County Community College in Wyoming en dat was een wedstrijd die eigenlijk om de trots van het team en de school ging. Afgelopen jaar was Laramie onze allereerste wedstrijd. De sophomores van dat jaar vertelden ons dat ze de wedstrijd heel graag wilde winnen, omdat het dat jaar daarvoor niet gelukt was. Uiteindelijk speelden we 3 keer tegen Laramie College, en alle drie de keren hebben we verloren! Toevallig was vorig jaar de setter van Laramie een Nederlandse. Na de verloren wedstrijden van vorig jaar was de wil om dit jaar van ze te winnen erg groot. Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zover, 5 uur rijden naar Wyoming om tegen de nummer 12 van het land te spelen. Het was hun openingswedstrijd waardoor het voor hen extra belangrijk was om te winnen, de tribunes zaten stampvol. Na een onwijs leuke en spannende wedstrijd hadden wij toch echt gewonnen. De spirit van de wedstrijd was onwijs goed en Ik heb ons team nog nooit zo blij gezien, het leek wel alsof we de olympische spelen hadden gewonnen. Toen we weer in de bus stapten, vertelde onze coach dat Laramie College de live-stream had uitgezet toen ze nog maar 6 punten te gaan hadden.
Na deze wedstrijd heeft de school ben ik samen met twee andere speelsters uit mijn team aangewezen als “athlete of the week”.
Aankomende dinsdag hebben we de re-match, wat nu onze thuis opening is. De wil om deze wedstrijd te winnen is onwijs groot, kan ik vertellen!
Campus life
Het plaatsje waar ik op College zit, Otero, ligt volledig in de “middle of nowhere”. De dichtstbijzijnde grote stad is op een uur rijden. Daarom proberen ze zo veel mogelijk hier op school te organiseren. Zo gingen we met alle internationals in groepjes van drie in een mini vliegtuigje over het dorp en over de school vliegen.
Ook organiseerde onze school een aantal barbecues voor alle studenten en de leraren, en mochten we ook een keer gratis naar de film.
Een ander heel belangrijk aspect van de school is de spirit van de atleten. Bijna iedereen die naar deze school gaat doet aan een sport. En als er dan een wedstrijd is, gaat iedereen daar ook heen om aan te moedigen. Zo ging ik met een aantal meiden uit het team en een aantal andere internationals onze voetballers aanmoedigen toen ze een wedstrijd tegen NJC speelden.
Na de wedstrijd hield de internationale organisatie een activiteit tot 2 uur ‘s nachts. We deden allemaal spellen voor de teambuilding en er werd pizza besteld!
Tot de volgende blog!
