De Verenigde Staten (U21) treffen vanavond om 24.00u Nederlandse tijd de Jong Oranje Dames. Voor coach en oud-international Janneke Schopman is het haar laatste toernooi met de jonge Amerikaanse speelsters. Vanaf januari is ze hoofdcoach van de hockeydames van de VS, waar ze eerder assistent was. ‘De grootste uitdaging is de smalle top in het Amerikaanse hockey.’

‘Stronger on the ball girls! Nice try! Just pass the ball!’ Janneke Schopman staat druk roepend en gebarend langs de lijn bij de jonge hockeysters uit Amerika. Bij elk van de tien treffers tegen Zimbabwe juicht ze enthousiast. Zelfs als het bij rust al 7-0 staat overlegt ze nog druk. Zoals altijd is ze kritisch, maar er komt ook vaak een heel Amerikaans: ‘Yes girls, I love it!’, over haar lippen.

Robert Sanders – FotostudioRSP

Hoe Amerikaans is ze eigenlijk al geworden? ‘Tja, vanavond is het Thanksgiving hè’, lacht Schopman na de wedstrijd gisteren. ‘Voor de meiden is dat erg belangrijk, en ik moet zeggen dat ik dat nu ook wel zo voel. We hebben vanavond een diner samen.’

Sterk uit de startblokken

De Verenigde Staten kwamen met de 10-0 tegen het zwakke Zimbabwe sterk uit de startblokken op het WK. Ondanks dat het toernooi niet in een handige periode is ingedeeld. ‘Onze meiden zitten nu midden in de examenperiode. Sommigen moeten zelfs hier hun examens maken. Gisteren had ik er maar zeven op de training.’ Concrete doelstellingen voor het WK heeft Schopman niet geformuleerd. ‘We hebben een mooie groep en ik hoop dat we hier ons beste hockey kunnen laten zien.’

Kunnen de Verenigde Staten het Nederland moeilijk maken in de tweede poulewedstrijd vanavond om 00.00 uur Nederlandse tijd? ‘Geen idee’, zegt Schopman eerlijk. ‘Bij Nederland spelen allemaal Hoofdklasse-speelsters. Van mijn team zou denk ik de helft mee kunnen in de Hoofdklasse, maar de andere helft niet. Dat is een verschil. Aan de andere kant weet ik wat we kunnen, en ook dat we het elk team lastig kunnen maken.’

Vanaf januari Head Coach

Voor haar spelersgroep is dit pas het tweede internationale toernooi dat ze spelen. ‘De structuur zoals in Nederland, waar je eerst Nederlands B en A doorloopt, kennen we in Amerika niet. Er is geen enkel toernooi tot de Junior Pan-Am, dat we nu wel al gespeeld hebben.’ Voor Schopman is dit het laatste internationale toernooi waarop ze de Verenigde Staten U21 onder haar hoede heeft. Vanaf januari is ze benoemd tot hoofdcoach van de Amerikaanse dames, waar ze de afgelopen twee jaar assistent-coach was.

‘Ik had eigenlijk net besloten dat ik nog wel twee jaar door wilde gaan als assistent’, lacht Schopman. ‘Ik had niet verwacht dat Craig (Parnham, red.) zou stoppen. Voor de continuïteit in de groep is het wel goed. Nu kunnen we door bouwen.’

Smalle top is uitdaging

De grootste uitdaging wordt de smalle top in het Amerikaanse hockey, vindt Schopman. ‘In Nederland heb je een groep van vijftig, zestig spelers die echt op hoog niveau hockeyen, waar je uit kunt putten. Die breedte is er in de Verenigde Staten simpelweg niet. Clubhockey bestaat niet. Alleen college-hockey. Na je 21ste moet je dus geselecteerd worden voor het nationale team. Gebeurt dat niet, dan heb je eigenlijk geen kans meer om ergens te hockeyen en door te groeien. Zelf ben ik op mijn 24ste geselecteerd voor het Nederlands elftal. Dat zou in de Verenigde Staten niet kunnen.’

‘Niet zeuren, gewoon gáán’

Maar de smalle groep die dan aan de top komt in het Amerikaanse hockey is er wel één om rekening mee te houden. ‘Onder Craig is er echt een cultuuromslag geweest. Er is focus, enorm veel ambitie en de absolute wil om te spelen. Ze doen niet moeilijk, ze zeuren niet. Ze willen gewoon gáán. Dat vind ik heel fijn. Zo was ik zelf ook als speelster.’

Het is in ieder geval een aanpak die werkt voor de Amerikaanse ploeg. Op de Champions Trophy afgelopen zomer werden ze derde, één plaats achter Nederland, en ook op de Olympische Spelen lieten ze goed hockey zien, al bleven de resultaten achter. ‘Ik wil heel graag verder groeien met het team, maar dat moet wel realistisch zijn’, stelt Schopman. ‘Over een maand weet ik wie er stoppen en wie er blijven, dus dan heb ik een beter beeld. De groep die hier op het WK staat heeft veel potentie, maar mijn beste speelster hier is zestien jaar.’

Waardering

Een nieuwe uitdaging en stap hogerop dus voor Schopman, die door de FIH dit jaar is genomineerd voor de award van ‘Beste Vrouwelijke Coach’. Het zegt haar allemaal niet zoveel, bekent ze. ‘Ik doe het omdat ik het leuk vind. Omdat ik een band opbouw met de speelsters. De waardering vanuit de spelersgroep, die vind ik het allerbelangrijkst.’

En mocht de KNHB ooit bellen, of ze in Nederland aan de slag wil? ‘Laat ik voorop stellen dat het een eer zou zijn.’ Maar: ‘Ze moeten eerst bellen. En zo lang ze dat niet doen ga ik er niet over nadenken en is die vraag niet relevant.’

foto Robert Sanders – FotostudioRSP