Esmee Priem - Blog 4: Beachen!

We zijn nu drie maanden verder in het tweede semester en ik voel me helemaal thuis op de beachvolleybalvelden! De weg ernaartoe ging daarentegen wel moeizaam.
Na het eerste semester was ik er zo aan toe om weer naar huis te gaan om mijn familie en vrienden weer te zien. Toen ik aankwam op het vliegveld stonden mijn beste vriendinnen en mijn familie me op te wachten en daarna had mijn moeder een welkomstborrel georganiseerd. Ik voelde me zo geliefd en gemist. Perfecte tijd van het jaar om met je familie door te brengen door veel verjaardagen, kerst en oud en nieuw. In het winterse weer natuurlijk geschaatst en uitstapjes gemaakt naar Amsterdam, Utrecht en Amersfoort.

“Back To Reality”
Na deze drie weken, was het weer back to reality. Na zo’n tijd met mijn familie en vrienden, geen school en leuke dingen doen, was het best moeilijk om weer terug te gaan naar Amerika. Gelukkig werd dit tegengevoel minder door het idee dat ik 24/7 zou gaan beachvolleyballen, mijn andere vrienden weer zou zien en geen Nederlands hondenweer meer zou hebben.
Maar toen kreeg ik te horen dat ik de top 5 teams moest halen om bij het beachvolleybalteam te blijven, want anders zou ik terug moeten naar indoor. Mijn coaches hadden mij via FaceTime beloofd dat ik hier zaalvolleybal en beachvolleybal kon combineren, dus ik voelde me een beetje voorgelogen zodat ik deze universiteit zou kiezen. Je kunt je voorstellen dat ik er zo erg naar had uitgekeken om elke dag te beachvolleyballen en te spelen op de stranden in Florida, Californië en Hawaii.

Er zaten al 24 meiden in het beachvolleybalteam met maar 10 plekken beschikbaar om te reizen naar de toernooien. Zij hadden ook het eerste semester continu op het zand gestaan, terwijl ik in de zaal zat. Dit leek op het eerste gezicht moeilijk te behalen. Daarnaast moest ik gaan blokkeren, terwijl ik mijn hele leven een verdediger ben geweest. De indoor- en beachcoaches vertelden me dat ze alle vertrouwen in me hadden, maar na het breken van een belofte, was het moeilijk om ze te geloven. Op dat moment twijfelde ik echt aan mezelf, maar gelukkig realiseerde ik me dat ik al zolang deze sport beoefen en zoveel heb bereikt, dus waarom zou ik aan mezelf twijfelen? Een pessimist ziet in elke kans de moeilijkheden, een optimist ziet in elke moeilijkheid de kansen.

Mindset
De andere mindset hielp me echt in mijn zelfvertrouwen. Daarnaast werkte ik heel hard op elke training om mezelf te bewijzen. Ik had een maand om mee te trainen en om te laten zien wat ik waard was, maar al snel merkte ik dat ik vooral met de top 5 teams aan het trainen was en daarom werd het wel duidelijk dat ik bij het team mocht blijven! De coaches waren erg positief en zeiden dat ik in korte tijd veel progressie had gemaakt, maar ook dat ik steeds bleef winnen en elke dag deze winnaarsmentaliteit toonde. Ze vonden me een “pleasant surprise”. 4 andere indoormeiden hadden ook selectie gedaan, waarvan de libero het team ook heeft gehaald.

Nu behoor ik al drie maanden bij het beachteam en het blijft goed gaan. Ik zit in het vierde team als blokkeerder en ik speel met Taylor. In het begin wisselde ik af met drie verdedigers, maar nu blijf ik met haar spelen omdat we een goede connectie hebben. Wat ik vooral een verschil vind met Nederland is dat de focus erg op tactisch gebied gericht is. Over elke mogelijke situatie is nagedacht en uitgestippeld hoe we daarop horen te reageren. We mogen bijvoorbeeld nooit een standaard set geven: snel, buiten of achterover om de blokkeerder van de tegenstander te verwarren. We trainen ook veel op tweeslag, wat ik erg leuk maar nog wel moeilijk vind. Op technisch gebied heb ik vooral veel op aanvallend vlak geleerd, bijvoorbeeld dat het belangrijk is om je arm snel omhoog te hebben om alle aanvalskeuzen te hebben. In Nederland wilde ik vooral hard slaan, terwijl ze hier stimuleren om te kijken en afhankelijk van de verdediging te shotten.

Verschillen met indoor
De verschillen met indoor zijn erg groot. Ten eerste wordt zaalvolleybal en basketbal als de nummer 1 vrouwensport beschouwd, waardoor er meer geld beschikbaar is voor het indoorteam dan het beachteam. Hierdoor is zaal professioneler en strenger, terwijl de vibe met beachvolleybal veel meer layed back is. In een positieve zin, want plezier hebben en grapjes maken zijn toegestaan, terwijl in de zaal alles te serieus is. Persoonlijk merk ik ook dat ik me daardoor meer op mijn gemak voel, wat mijn niveau weer positief beïnvloedt.

In het eerste semester heb ik veel geleerd over de cultuur en hoe ik me ‘simpelweg’ wel en niet moet gedragen. Dit heeft me erg geholpen om nu goed in het team te liggen. Het geeft me een goed gevoel dat ik nu een tweede kans heb gekregen. In het zaalteam werden de freshmen niet echt uitgenodigd op feestjes van ouderejaars, terwijl het beachteam een grote vriendengroep is. Dit heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat je maar één teamgenoot hebt waar je het goed mee moet vinden, waardoor je niet zo snel geïrriteerd raakt en elkaar leuk blijft vinden. Daarnaast zijn er ook twee buitenlanders in het beachteam: Natalie uit Tsjechië en Anaya uit England. Zij hebben ook dezelfde ervaringen en kunnen mee praten over de cultuurbarrières. Ik merk ook dat de beachvolleyballers socialer zijn en minder preuts. Dit zorgt er natuurlijk voor dat ik me meer op mijn gemak voel, simpelweg omdat de meiden meer mijn types zijn.

Ook nog studeren
Het leven hier gaat natuurlijk niet alleen maar over volleybal (helaas), maar school wordt nu wel duidelijk moeilijker. In het eerste semester deed ik de lessen met mijn twee vingers in mijn neus, omdat het vooral nog algemene lessen waren. Hierdoor dacht ik laat ik voor het tweede semester moeilijke vakken kiezen. Nu heb ik biologie, scheikunde, psychologie en Engels, maar wat het vooral druk maakt is dat bij scheikunde en biologie praktijklessen in het lab horen. Mijn major is Pre-Med dus het hoort moeilijk te zijn, maar zo uitdagend had ik het ook weer niet verwacht. Het is niet voor niets universiteit’s niveau, alleen moet ik het hier met 20 uur volleybal per week combineren. Mijn schema ziet er nu als volgt uit: van 7:00 uur ’s ochtends tot 11:00 heb ik les, dan rehab tot 12:00 (voor mijn knie), van 12:00 tot 13:00 krachttraining, dan tot 16:00 training en op woensdag en donderdag labs van 18:00 tot 20:30. Gelukkig zijn deze vakken wel interessant en het sluit goed aan met mijn doel om neuroloog te worden.

Hawaii, Stanford, Californië, Miami
We zijn nu midden in het seizoen en hebben een record van 10-2 (10 wedstrijden gewonnen, 2 verloren). We zijn op een winning streak van 9, dus hopelijk kunnen we deze lijn doorzetten tot het eind van het seizoen. We begonnen het seizoen met makkelijke tegenstanders en het wordt langzamerhand opgebouwd naar moeilijkere universiteiten. Aankomende donderdag spelen we tegen Hawaii (derde gerankt) dus dat gaat een spannende wedstrijd worden! Ons doel is om de National Championships te halen, waar alleen plek is voor de 8 beste teams. Om dat te halen moeten we zoveel mogelijk tegenstanders in de top 10 verslaan; Hawaii is dus een hele belangrijke wedstrijd. Na Hawaii reizen we af naar Californië, waar we onder andere tegen Stanford spelen. Daarna vliegen we verder naar Miami, waar we tegen zes universiteiten spelen. Elke universiteit heeft 5 teams en die spelen tegen de andere 5 teams. Als je dus drie wedstrijden wint en twee verliest, win je uiteindelijk als een team met 3-2. Dit werkt motiverend om voor je teamgenoten te winnen.

Ik kan niet wachten om ze allemaal in te maken!

Esmee, dank je wel voor delen van je ervaringen in Amerika, heel veel succes en we blijven je uiteraard volgen!