Esmee Priem – Blog 3: Verschillen met Nederland.
Na 4 maanden, 12 staten, 26 wedstrijden en 12 schoolweken ben ik meer gewend aan en meer bewuster geworden over het Amerikaanse leven.
In mijn afgelopen blogs ben ik niet alleen positief geweest over het volleybal, maar ook over mijn vooroordelen over Amerikanen, die niet waar bleken te zijn. Volleybal is de voornaamste reden dat ik hier ben en dat blijft top, maar helaas gaat het leven ernaast niet alleen over rozen. In dit blog wil ik vooral wat verschillen met Nederland aanstippen, die het leven ver van huis toch soms wel moeilijk maken. Daarnaast bied ik alvast mijn excuses aan voor de Engelse woorden, want zoals verwacht gaat Engels (zo snel) vooruit, maar Nederlands achteruit…
WAC Conference
Doordat we in het pre-season veel hadden gewonnen, gingen we het seizoen met veel vertrouwen in. Maar helaas kregen we tijdens onze eerste WAC conference wedstrijd een harde klap: UMKC maakte ons in met 3-0. Dit haalde ons zelfvertrouwen wel naar beneden, waardoor we de volgende vier wedstrijden ook onnodig verloren. Zoals je wel kunt verwachten, veroorzaakt dit veel chaos en frustratie binnen het team. Dit in tegenstelling tot de hoge verwachtingen die dit jaar waren gesteld, omdat de freshmen en transfers beter zijn dan de seniors die vorig jaar waren afgestudeerd. Dit betekent ook dat we een heel jong team hebben en zoals bekend onervaren en wisselvallig. Aan de andere kant maakt iedereen hierdoor veel progressie, waardoor we de afgelopen drie wedstrijden wel weer wonnen!
Ik ben een van de vijf passer lopers, dus de speelkansen zijn erg verdeeld. In mijn vorige blogs had ik verteld dat ik hard aan het trainen was en daardoor veel progressie maakte. Dit werd gelukkig beloond, want sinds een maand ben ik degene die erin komt als de starters het niet goed doen. De laatste tijd speel ik dus regelmatig, want ik grijp deze kansen met beide handen. Niet letterlijk natuurlijk, want anders word ik er gelijk weer uitgehaald haha. Daarnaast werd mijn studie naarmate de tijd vorderde wel wat moeilijker, maar nog steeds haal ik straight A’s. Aangezien de middelbare school in Nederland zo moeilijk was, voelt het goed om nu ‘slim’ te zijn!
Sociale verschillen met Nederland
Als je elke dag volleybalt, gaat zo’n blog vooral over volleybal, maar nu wil ik even wat belichten over de Amerikaanse cultuur. In mijn vorige blog heb ik veel voordelen aangestipt, zoals de topsport-mentaliteit en beleefdheid en dat er zoveel geld naar excelleren en sporten gaat. Maar bij deze professionaliteit horen ook ‘andere’ normen en waarden. Je kunt niks vergeten, nooit te laat zijn en zeker geen meeting missen. In Nederland wordt er vaak twee keer geknipperd en is het vooral je eigen verantwoordelijkheid om het te veranderen. In Amerika was het aan het begin een grote opgave voor mij aangezien ik, zoals de meeste mensen wel weten, erg chaotisch ben. Ik kan dus veel van deze norm leren, ook in Nederland wordt het natuurlijk gewaardeerd. Afgelopen jaar kon ik bijvoorbeeld nooit mijn bed uitkomen, waardoor ik vaak te laat was op school. Daarnaast vergat ik bij mijn club vorig jaar (VVU) sommige spullen en afspraken. Deze fouten kan je hier echt niet maken, anders word je niet alleen zelf gestraft, maar het hele team. Helaas was dit gebeurd; ik had een meeting gemist met mijn student-athlete academic coördinator, de persoon die je begeleidt met sport in combinatie met school. De coach stelt wanneer dit soort kleine dingen fout gaan, het grote plaatje ook fout gaat. Hierdoor had het hele team straf en moesten we rennen. Je kunt je voorstellen hoe schuldig ik me voelde wanneer het hele team moest lijden om mijn fout. Het is hard, maar wel goed voor mij, hoe moeilijk ik het ook vind om toe te geven.
Dit teamgevoel is een ander sociaal verschil. Het team is je familie, dit betekent dat je elkaar blind vertrouwt en ‘van elkaar houdt’. Als je een bad day hebt, mag je dit NIET laten zien, want dat heeft een negatief effect op het team. Ik ben wel een voorstander van deze aanpak, want daardoor is er een positieve sfeer op de trainingen. Dit teamgevoel houdt ook in dat je niet mag stoppen of een korte pauze mag nemen tijdens de trainingen als je pijn hebt, omdat iedereen ‘pijn’ heeft. Dit mag alleen als je echt niet meer kan verder kan spelen, wat wordt beoordeeld door de fysio. Je moet doorgaan en altijd 100% geven. Door het vele trainen heb ik de afgelopen maand last van mijn knie gekregen, de knie waar ik een halfjaar geleden doorheen was gegaan. Het is duidelijk dat rust geen optie is, dus mijn fysio en ik doen er alles aan om de pijn te verminderen. Het is vooral in deze situatie fijn dat de staf om ons geeft en ons zo goed mogelijk wil behandelen. Er wordt gelukkig veel aandacht besteed aan herstel, terwijl ik daarentegen heb gehoord van teamgenoten dat dit erg anders kan zijn op andere universiteiten.
Daarnaast, bestaat er een grote hiërarchie tussen het team en de coaches. Je kan bijna niks tegen je coach zeggen. Wij hebben bijvoorbeeld een verdedigingssysteem dat de linksvoor niet helpt bij de middenaanval van de tegenstander, omdat we een erg goede libero hebben en de linksvoor de tips heeft. Maar tegen UMKC was de midden zo goed dat zelfs onze libero het niet kon verdedigen. Ik probeerde een goede teamgenoot te zijn en stelde voor om wel mee te blokken met de midden. De coach had dit als kritiek opgevangen en reageerde geïrriteerd alsof ik dacht dat ik alles beter wist. In Nederland wordt het gewaardeerd en gerespecteerd wanneer je meedenkt. Het is moeilijk om hier aan te voelen wat je wel en niet kan zeggen. Aangezien ik soms impulsief kan zijn, heb ik wel op mijn kop gekregen van de coaches, zonder dat ik wist dat ik iets verkeerd had gezegd.
Mijn teamgenoten snappen ook niet dat dit een sociaal verschil is en dat Nederlanders honderd keer directer zijn. Als iemand bijvoorbeeld iets vervelends tegen mij zegt, zonder dat dat zo was bedoeld, reageer ik dat het niet aardig was en is de lucht gelijk geklaard. In tegenstelling tot Nederlanders, stapelen Amerikanen deze ‘judgments’ op en reageren ze uit het niets heel extreem. Het is ook moeilijk om te weten wie ik kan vertrouwen, want ze vertellen het aan elkaar, maar niet tegen de persoon in het gezicht. Daarnaast betrekken Amerikanen veel op zichzelf. Als ik bijvoorbeeld vertel dat een teamgenoot gemeen was, dan zouden zij zeggen dat ze wel aardig is tegen hen. Het vooroordeel dat Amerikanen fake blijken te zijn, is helaas ook zo, in het begin zijn ze super aardig, maar daarna laten ze hun tweede gezicht zien. Toen deze gedragingen zich vertoonden, kreeg ik best veel heimwee, omdat het moeilijk was om te weten wie ik kon vertrouwen. Gelukkig zijn er veel Europeanen op mijn universiteit, die precies dezelfde verschillen ervaren. Kaylee is een Nederlander uit het golfteam, die hier echt mijn beste vriendin is, Venla is een Fin uit het basketbalteam en Gen heb ik leren kennen tijdens mijn lessen. Nadat ik deze drie meiden heb ontmoet, weet ik dat ik hen wel kan vertrouwen en dat ik altijd bij hen terecht kan. Nu focus ik me tijdens de trainingen op presteren en probeer ik met mijn eigen leven bezig te zijn naast het volleybal. Ook al ervaarde ik een maand geleden de zogenoemde culture shock door de problemen in mijn team, de rest blijft hier verder perfect: de professionaliteit van het volleybal, lekker op jezelf wonen, Amerika rondreizen en de betrokken coaches.
Politieke verschillen met Nederland
Naast de sociale verschillen is er over de politiek op vlakken niet goed nagedacht. De ziektekosten zijn zo hoog dat je aan je lot wordt overgelaten als je in een arme omgeving opgroeit. Net zoals de studiekosten, waardoor je na je studie eerst een studieschuld moet aflossen, dat kan oplopen tot honderdduizenden dollars. En wij zeuren in Nederland over onze studieschuld van ongeveer tienduizend euro.
Wat me nog meer opvalt is dat veel familieleden van teamgenoten ziek zijn, waarschijnlijk door het verwerkte eten en dat vaccinaties niet verplicht zijn. De regering stimuleert slecht eten overal door de reclames, maar kunnen geen ziektekosten vergoeden. Beetje tegenstrijdig vind je niet?
Daarnaast zijn we in Nederland gericht bezig om de klimaatverandering tegen te gaan door onder andere CO2 uitstoot te verminderen en actief te recyclen, maar in Amerika kennen ze dat volgens mij niet. ALLES is bijvoorbeeld in plastic verpakkingen, het leven is ingericht voor autorijden en Amerikanen gooien alle soorten materialen op een hoop. Hoe kan een minuscuul landje zoals Nederland impact hebben op de klimaatverandering, terwijl Amerika (een van de grootste landen) er niet naar omkijkt?
Een ander verschil met Nederland is de kijk op discriminatie. Je moet je voorstellen dat ik een foto van Sinterklaas en Zwarte Pieten aan mijn teamgenoten liet zien en alle monden openvielen van verbazing. Het enige wat ze zien is een witte man met zwarte ‘helpers’. De bekende American Dream is met discriminatie zoals je kunt zien realiteit geworden, blanken en zwarten hebben gelijke kansen, maar nog steeds een droom in de ogen van armen.
Einde van het Fall seizoen
Elke week ben ik snel klaar met mijn huiswerk, waardoor ik in de weekenden (naast de wedstrijd) vrij ben. Op zondag krijg ik daardoor altijd een vakantiegevoel: of ik lig naast het zwembad met 30 graden in november (!!) of ik ga shoppen of naar een meer. Ik ben ook naar een kermis en voor Halloween naar een pumpkin patch geweest en Trick or Treat gedaan.
Hoewel de naam van mijn universiteit de Grand Canyon University is, ben ik nog niet naar de Grand Canyon geweest, hoe ironisch. De trip is wel al gepland hoor! Ik heb ook zeker niks te klagen over het weer, in tegenstelling tot jullie, het is hier nog steeds heerlijk 25 graden! In plaats van 5 graden met een donkere grauwe lucht hebben ze hier kerstbomen en verlichting naast palmbomen met een helder blauwe lucht. Het voelt zo letterlijk en figuurlijk niet echt als Christmas Time, maar dit blijft zeker genieten!
Ik heb deze week nog twee conference wedstrijden in Seattle en Utah en volgende week (Thanksgiving Week) is onze WAC Conference Tournament in Bakersfield, Californië. Nu ons seizoen aan het eindigen is, is het basketbal seizoen begonnen. GCU is bekend met de beste student section van de universiteiten in Amerika. De student section wordt de Havocs genoemd, die worden begeleidt door de zogenoemde Havocs Leaders bij een basketbal wedstrijd om aan te moedigen. Het wordt dus ook wel de derde man genoemd. Je gelooft je ogen niet hoe iedereen aan het dansen en bewegen is, zo gaaf om daar deel van te zijn!
Na de WAC Tournament zijn we twee weken volleybal vrij en over precies een maand, op 12 december vlieg ik terug naar huis voor de kerstvakantie van drie weken. Ik kan niet wachten om mijn familie en vrienden in Nederland weer te zien!!
Esmee, dank je wel voor je leuke blog, en zeker tot gauw ziens in Nederland!
