Anouk van Noord, 2nd year at Otero Junior College
Anouk van Noord, 17 jaar, is een volleybalster van 184 cm lang en gaat vanaf deze zomer als Sophomore beginnen aan haar tweede jaar bij Otero Junior College.
Ze houdt een blog bij over haar ervaringen op de campus in La Junta, Colorado.
In het vliegtuig naar Colorado
Daar zit ik weer, in het vliegtuig op weg naar Denver International Airport in Colorado om voor het tweede jaar te volleyballen en studeren op het Otero Junior College. Het Otero Junior College (OJC) ligt in La Junta, Colorado dat nog 3 uur rijden van Denver af ligt. Ik ga nu voor mijn tweede jaar alweer, dus voor mij is het allemaal niet meer zo heel erg spannend, maar ik kan me vorig jaar nog herinneren alsof het gister was.
Herrinneringen
In december van 2016 heb ik voor het eerste contact gehad met Jordan Willis, de hoofdcoach van OJC. Ik heb met meerdere coaches van diverse colleges contact gehad maar met hem had ik de beste klik. Ook ligt OJC in een klein plaatsje waardoor alles wat je hebt, de mensen van je school zijn, en dat trok mij wel aan. Ik heb begin januari al besloten om naar OJC te gaan, en eind januari kon ik mij inschrijven bij de school. Vervolgens heb ik eind februari de Letter of Intent (LOI) getekend, dat is een zekerheid voor zowel jou als de coach dat je jezelf vast legt aan de school. Toen kreeg ik al snel mijn I-20 opgestuurd waardoor ik een afspraak met het consulaat kon aanmaken. I-20 is een bewijs voor de Amerikaanse overheid dat je echt naar een school gaat, waardoor je dus Amerika binnen kan komen samen met je (F-1) visum. Maar ja, eerst moest ik toch echt mijn HAVO examen halen. Ik kon niet wachten op het belletje van mijn Mentor met het bericht dat ik geslaagd was, want ik moest en zou naar Amerika gaan! Tijdens die weken wachten heb ik een afspraak kunnen maken bij het consulaat, wat echt wel spannend was, want als je visum niet goedgekeurd wordt, is toch alle moeite voor niks geweest. Helaas was ik door alle zenuwen vergeten een goede pasfoto mee te nemen en stond ik een half uur later met tranen in mijn ogen op het museumplein.
Gelukkig kon ik voor de week erna gelijk weer een afspraak maken en toen werd mijn visum wel goedgekeurd en een week later lagen mijn paspoort + visum op de deurmat.
Vertrek naar Colorado
Een aantal dagen later was de examenuitslag bekend en werd ik gebeld met het goede nieuws. Blijer kon je mij echt niet maken, want nu kon het toch echt allemaal beginnen. Ik had een workout schema gekregen van mijn coach waardoor ik 3/5 keer per week naar de sportschool moest. Een vriendinnetje had nog een surprise feestje georganiseerd en mijn ouders ook nog een afscheidsfeestje.
Toen brak toch echt de dag aan dat ik naar Schiphol moest. Met nauwelijks vliegervaring moest ik toch in mijn eentje het vliegtuig in stappen en overstappen in Frankfurt. Ik zag hier ook heel erg tegenop want ik wist niet hoe alles in zijn werk ging. Toen begon het drama. Door alle stress kon ik mijn I-20 niet vinden, maar zonder I-20 kom je Amerika niet in. Ik dacht toch echt dat ik hem bij me had, maar de enige plek waar hij nog kon liggen was op de keukentafel. Mijn vader rende schiphol door, om vervolgens weer door mij gebeld te worden dat het I-20 gewoon in mijn tasje zat.
Bij bij de bagage drop off bleek de weegschaal thuis niet te werken, want mijn koffer bleek veel te zwaar te zijn.
Hoe kun je ook je “hele leven” inpakken in 1 koffertje met max. 23 kilo er in!
Ik had gelukkig een hele grote groep supporters mee die mij gingen uitzwaaien toen ik de douane door ging. En daar ging ik dan, niet wetende wat ik moest doen en waar ik heen moest. 2 uur te vroeg aangekomen bij mijn gate, hoe ik er gekomen ben, geen idee, maar ik was er. Na een half uur vertraging kon ik in het vliegtuig stappen naar Frankfurt. Door de vertraging had ik hier maar 30 min tot mijn volgende vliegtuig vertrok en rende ik met mijn tassen het vliegveld over. Natuurlijk had ik het vliegtuig gewoon gehaald en kon ik mij klaar maken voor de 9 uur lange vlucht.
Toen begon de spanning ook echt wel op te komen. Waar kom ik terecht en wat nou als ik tegen gehouden werd bij de douane?
Otero Junior College
Na een voorspoedige vlucht kwam ik dan aan in Denver. Ik was nog nooit eerder in Amerika geweest, dus alles was nieuw voor mij. Toen ik door de douane ging sprak iedereen natuurlijk engels met een Amerikaans accent. Het voelde net alsof ik in een Amerikaanse film zat. Toen had ik mijn bagage opgehaald en ben ik naar een plekje gelopen waar ik zou worden opgehaald door iemand van school. Een dag voor vertrek kreeg ik opeens een berichtje van een Braziliaans teamgenootje dat zij een uur later dan ik aankwam, dus dat we daarna samen iets konden doen. Ondanks dat ik ook geen idee had wie ze was, was het heel fijn om te weten dat ik in ieder geval iemand had die er al eerder geweest was en die ook wist waar we heen gingen. Ze kwam mij tegemoet en nog geen 1 minuut later kwam ook een Frans meisje aanlopen om in heel gebrekkig engels te vragen of wij ook naar OJC gingen. We zijn toen met zijn 3en wat gaan eten en later kwamen we er achter dat ook zij bij ons in het team zat. Daarna zijn we terug gelopen en waren er nog 3 andere international voetball(st)ers bij gekomen. Toen liepen we de garage in om in de bus te stappen die ons naar de campus ging brengen. Dit was een heel leuk moment, er stond namelijk heel groot “Otero Junior College” op de bus.
Het voelde allemaal zo ontzettend professioneel. Toen zijn we de eerste dagen met z’n allen opgetrokken.
Daarna hadden we eerst 2 weken pre-season. Dan zijn alleen alle volleybalsters en voetball(st)ers op de campus. We waren twee weken lang met maar ongeveer 70 mensen op de hele campus en had ik dus genoeg tijd om te wennen en aan mijn engels te werken voor dat alle andere sporters en studenten komen.
Geen stress meer!
Nu ga ik dus voor de tweede keer en is het allemaal zo anders. Ik heb een onwijs leuk zomervakantie gehad van 2.5 maand. Ik ben er totaal niet mee bezig geweest om weer weg te gaan. Ik heb in de VS al mijn Letter of Intent getekend, mijn visum was nog goed en ik had mijn I-20 bij me. Naast de summer workout heb ik dus ook helemaal niks hoeven doen. Daar waar ik vorig jaar al bijna een week van te voren mijn koffer aan het inpakken was, had ik dat nu een avond van te voren gedaan. Je wilt alleen niet weten hoe vaak ik wel niet gehoord heb of ik zeker weet of ik mijn I-20 bij mij heb. Het gevoel is allemaal heel erg anders. Ik weet waar ik heen ga, ik weet waar ik terecht kom en ik ken de helft van de mensen van de school. Ik weet inmiddels waar ik op schiphol heen moet en waar ik allemaal moet zijn. Ik stap nu wel over in Houston, Texas, in plaats van in Duitsland. Dit vind ik ook nog best spannend. Dan heb ik eindelijk door hoe alles in Duitsland werkt, moet ik het nu in Amerika weer op een andere manier doen. Ik moet nu namelijk in Houston al door de douane en vervolgens moet ik mijn koffer ophalen en weer afgeven. Om vervolgens de binnenlandse vlucht naar Denver te halen. Dat alles binnen 2 uur. Nerveus, maar wel weer een ervaring rijker.
Pre-season op een Junior College
Een Junior College is een school voor 2 jaar, het is het 1e en 2e jaar university/college maar dan op een andere school met wat soepelere regels. Hierna zou ik dus (evt.) naar 3e jaar university/college gaan, deze school kan overal in de VS zijn. Omdat de school maar 2 jaar is, zijn dus maar de helft van de studenten nieuw. Ik heb heel veel leuke vrienden gemaakt. Ik ga nu ook 1.5 week eerder naar Denver toe om in de omgeving nog wat rond te reizen met wat vrienden. Daarna ga ik terug naar school en hebben we vanaf 5 augustus pre-season. Dit zijn 2 weken met 2 keer per dag trainen. Pre-season is nodig om ons voor te breiden en een team te worden, voordat het seizoen de 18e weer begint. De eerste week van school (18 t/m 25 augustus) hebben we dan ook al meteen 6 wedstrijden.
Ik hoop dat jullie mijn avonturen en verhalen gaan volgen van mijn tweede jaar op Otero Junior College!
